سال نو مبارک: به امید نشستن لبخند به جای ماسک‌ها
سال 1400 برای گردشگری سلامت چه در چنته دارد؟
رضا جمیلی، بنیان‌گذار مدتورپرس| سال 99 برای زندگی ما مردم جهان، سالی عجیب بود. سالی که با خانه‌نشینی و انزوا و تعطیلی و البته امیدهای تمدیدشده مداوم همراه بود.
سال 99 سال تسلیم شدن در برابر طبیعت و بیماری‌ای بود که از طبیعت به دامن ما آمده بود. بیماری‌ای که ما آدم‌ها در همه‌گیر شدنش مقصرترین بودیم. سالی بود برای آموختن. برای تواضع در برابر نیروهای پیدا و پنهان جهان.
این سال برای صنعتی که در آن فعالیت می‌کنیم یعنی توریسم درمانی، سالی بس سخت‌تر بود. سالی که مرزها بسته شد، آدم‌ها از یکدیگر ترسیدند و مراکز درمانی زیر فشار کار 24 ساعته کمر خم کردند اما همچنان ادامه دادند.
هرچه بود سال 99 تمام شد. و حالا سال نو رسیده. سالی که با سده نو همقرین شده. سال و سده‌ای که امید زیادی به آن داریم. سالی که باید دست به دعا کنیم و البته برنامه‌ریزی مدونی داشته باشیم که گردشگری و به‌تبع آن گردشگری سلامت دوباره رونق بگیرد و آدم‌ها بیایند و بروند و به جای ماسک لبخند روی لب‌ها باشد.
واقعیت این است که گردشگری درمانی ایران در سالی که گذشت ضربه سنگینی خورد. از یک سو محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های کرونایی حداقل ظرفیت‌های موجود را کمتر و کمتر کرد و از سوی دیگر عدم برنامه‌ریزی درست و کارشناسی از سوی متولیان گردشگری و درمانی، فرصت‌های حداقلی موجود را دور از دست کرد.
وزارت امور خارجه و وزارت بهداشت و وزارت میراث فرهنگی در یک ناهماهنگی عجیب تلاش‌های فعالان این صنعت برای جذب توریست را کمرنگ و درخواست‌های شرکت‌ها را اغلب رد و ویزا را به یک کابوس بدل کردند. شرکت‌ها هم که با تعدیل نیروها و کم شدن درآمدها روبه رو شده بودند، بلاتکلیف‌تر از همیشه بودند و گاها تصمیم‌های نادرست و غیربیزنسی گرفتند.
بسیاری ترجیح دادند با وجود سرمایه‌گذاری‌هایی که کرده بودند این فضا را ترک کنند و عطای آن را به لقایش ببخشند. آن‌ها هم که ماندند با کمترین ظرفیت و به‌صورت پاره‌وقت فعالیت کردند. چاره‌ای هم جز این نداشتند. حالا اما روزهای خیلی خیلی سخت گذشته هرچند روزهای سخت هنوز باقی مانده.
برخلاف روند جهانی، واکسیناسیون در کشور با یک بی‌برنامه‌گی بزرگ، دچار ابهام‌های بزرگی است و این کار را برای فعالان اقتصادی کشور دوچندان دشوار کرده است. بر هیچ‌کس معلوم نیست که چه درصدی از جامعه تا چه تاریخی واکسینه خواهند شد و این یعنی کرونا حالاحالاها مهمان این کشور خواهد بود!
این بلاتکلیفی و ابهام‌ها بزرگترین دشمن شرکت‌های گردشگری سلامت هستند که می خواهند چشم‌انداز روشنی از ماه‌های آینده داشته باشند و نمی‌توانند. با این حال تجربه نشان داده راه‌کارها و روزنه‌های گشایش هم کم نیستند و چندان هم نباید ناامید بود.
1400 سال آسانی برای گردشگری سلامت نخواهد بود. اما آنچه مشخص است اینکه سالی به مراتب سهل‌تر از سال 99 در پیش داریم اما با گرفتاری‌های مختص خودش.
بسیاری ترجیح دادند با وجود سرمایه‌گذاری‌هایی که کرده بودند این فضا را ترک کنند و عطای آن را به لقایش ببخشند. آن‌ها هم که ماندند با کمترین ظرفیت و به‌صورت پاره‌وقت فعالیت کردند. چاره‌ای هم جز این نداشتند. حالا اما روزهای خیلی خیلی سخت گذشته هرچند روزهای سخت هنوز باقی مانده.
برای خوشبینی کمی زود است و باید بپذیریم گردشگری بین‌المللی ما را در اولویت چندم خود قرار خواهد داد. باید امیدوار بود سرعت واکسیناسیون از آنچه هست بیشتر شود، مسئولان برای بازگشایی گردشگری برنامه زمان‌بندی‌شده داشته باشند و مهم‌تر اینکه برای ورود توریست درمانی به داخل کشور، موانع کمتر شوند.
این مانع‌زدایی از سوی وزارت گردشگری، وزارت بهداشت و وزارت امور خارجه خواست چندساله فعالان این صنعت بوده و حالا که شعار سال شده؛ شاید کمی به غیرت مسئولان این حوزه بربخورد و کاری کنند. به‌خصوص به آن‌ها که ویزاهای شرکت‌ها را رد می‌کردند اما دلال‌ها را واسطه کرده بودند که برای شرکت‌ها ویزا بگیرند!
باید امیدوار بود این مسئولان کاری کنند کارستان تا جبران تلخی‌ها و خسارت‌های سال گذشته هم بشود؛ هرچند این انتظاری است بسیاری خوشبینانه اما بهار است و آرزو کردن قدغن نیست. پس بیایید با همه ابهامات روی کاغذ، امیدوار باشیم. امیدوار باشیم به یک همدلی بهارانه و روزهای روشن در پیش.
سال نو مبارک