با قوانین قدیمی نمی‌‌شود فعالیت نو انجام داد
گفت‌وگو با دکتر رضا زندی فلوشیپ ارتوپدی و رئیس بیمارستان طالقانی تهران
یکی از بیمارستان‌های قدیمی و بزرگ شمال تهران، منطقه ولنجک است. بیمارستانی که خود را در سلول درمانی و پیوند مغز استخوان برند می‌بیند و رئیس آن معتقد است که اگر واحد توریسم درمانی این مرکز به‌صورت مستقل فعالیت کند، قطع به یقین یکی از بهترین‌های این حوزه خواهد شد.
دکتر رضا زندی، رئیس جوان بیمارستان طالقانی تهران است. او از سال ۹۷ به‌عنوان رئیس این بیمارستان از سوی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انتخاب شد. زندی می‌گوید زمانی یک بیمارستان دولتی می‌تواند در توریسم درمانی موفق باشد که این بخش به‌صورت مستقل فعالیت کند و دولت و دانشگاه در این بخش دخالت نکند.
آقای دکتر برای شروع از تاریخچه بیمارستان طالقانی بگویید. همچنین کدام درمانی‌ها در بیمارستان طالقانی شاخص هستند و به طورکلی چه بخش‌های پزشکی در این بیمارستان وجود دارد؟
ساخت و ساز این بیمارستان حدود ۸ سال قبل از انقلاب با هدف ساخت یک مرکز توانبخشی آغاز شد. پس از انقلاب با حضور اساتید به نامی مانند دکتر فاضل، دکتر عزیزی و دکتر زالی این مرکز تبدیل به بیمارستان شد و تقریبا از سال ۱۳۵۸ شکل بیمارستان به خود گرفت و شروع به کار کرد.
بخش‌های مختلف این بیمارستان با گذر زمان و با توجه به نیازهای جامعه، تکمیل شد. این مرکز یک بیمارستان فوق تخصصی و ارجاعی محسوب شده که از همه ایران به این مرکز مراجعه می‌کنند. درواقع این بیمارستان در یک منطقه برخورداری قرار دارد و معمولا مراجعه کننده مستقیم ندارد و بیماران را از مراکز مختلف به این بیمارستان ارجاع می‌دهند.
این بیمارستان، یک مرکز سطح ۳ یا ۴ محسوب شده و عمل‌های فوق تخصصی بسیاری در این مرکز انجام می‌شود.
بیمارستان طالقانی دارای ۶۲۳ تخت که ۴۷۹ تخت فعال و باقی مانند تخت دیالیز یا اورژانس ستاره‌دار هستند. این بیمارستان همچنین پتانسیل‌های کم‌نظیری را در درمان در کل کشور دارد و در بعضی از رشته‌های درمانی مانند پیوند مغز استخوان برند محسوب می‌شود. این پیوند در تهران تنها در دو بیمارستان طالقانی و شریعتی انجام می‌شود. پیوند کبد یکی دیگر از درمان‌هایی است که در این بیمارستان انجام می‌شود. این پیوند تنها در سه بیمارستان طالقانی، امام خمینی و به‌تازگی فیروزگر نیز صورت می‌گیرد.
بخش ارتوپد این بیمارستان هم بسیار فعال بوده و در همه شاخه‌های ارتوپدی مانند زانو، هیپ لگن، تومور، اسپایم و دست نیز فعالیت می‌کند.
نکته بسیار مهم دیگری که در بیمارستان طالقانی به چشم می‌خورد تعادل بین بخش‌های جراحی و داخلی است. این موضوع جز مواردی است که در بیشتر بیمارستان‌ها کمتر به چشم می‌خورد.
در این بیمارستان همچنین یک مرکز IVF و درمان ناباروری فعال، سانتر مجزا جراحی‌های پیچیده فک و صورت، بخش جراحی زنان، جراحی عروق پیشرفته، پژوهشگاه غدد، پژوهشگاه گوارش، جراحی گوش، حلق و بینی و سایر رشته‌های پزشکی نیز وجود دارد.
بیمارستان طالقانی دومین بیمارستان بزرگ شهید بهشتی محسوب شده و سالانه ۲۳۰ تا ۲۵۰ رزیدنت، ۱۰۰ دانشجوی فوق تخصص و ۴۰۰ تا ۵۰۰ دانشجوهای مختلف رشته‌های پزشکی در این مرکز آموزش می‌بینند.
شما به سلول درمانی اشاره ویژه‌ای کرده‌اید. در این بخش چه فعالیتی انجام می‌شود؟
در این بخش آزماشگاه پیوند مغز و استخوان و موازی آن آزمایشگاه فناوری نوین در حال فعالیت است و ما در این حوزه حرفی برای گفتن داریم. ظرفیت‌های این بخش در حال گسترش است. اما موضوع اصلی این بخش‌ها هزینه است. کیت‌های گران قیمتی دارد که روند کار را می‌کند. اگر چرخه نقدینگی بیمارستان درست شود، بسیاری از مشکلات برطرف خواهد شد.
مدتی است که کشور درگیر مشکلات اقتصادی است که بیمارستان‌های دولتی به شدت تحت تاثیر قرار گرفته‌اند. شما به‌عنوان یک رئیس بیمارستان دولتی، برای مقابله با این مشکلات دست به چه اقداماتی زده‌اید؟
متاسفانه در وضعیت کنونی همه خرید‌ها بیمارستان نقدی است اما دریافتی‌‌ها نسیه است.
بگذارید کمی از مشکلات بیمارستان‌های دولتی در شرایط عادی بگویم. بیمارستان‌های دولتی دو مشکل زیرساختی دارند. یکی از این مشکلات قوانین دست‌وپاگیر است. این مراکز به دلیل آنکه مستقل نیستند، برای هرگونه ارتباط نیازمند مجوز هستند. استقلال بیمارستان‌ها باید به آن‌ها بازگردانده شود. این بیمارستان در منطقه ولنجک قرار داد و ظرفیت‌های خالی برای این بیمارستان وجود دارد که الان تهدید محسوب می‌شود اما می‌تواند تبدیل به فرصت شوند.
اخبار اکوسیستم گردشگری سلامت را در تلگرام مدتورپرس دنبال کنید
بیمارستان طالقانی به چند دلیل و با یک سرمایه‌گذاری ناچیز می‌تواند از بحران امروز خارج شود. این دلایل عبارتند از:
۱- بیمارستان در مکانی قرار دارد که مردم برخوردار هستند، پس می‌تواند هزینه‌هایی را بپردازند که بیماران بیمارستان امام حسین در نظام آباد تهران نمی‌توانند
۲- مقامات سیاسی، لشکری و کشوری در این اطراف
۳- حضور سالن اجلاس سران در نزدیکی بیمارستان
۴- حضور دانشگاه و دانشکده‌های مختلف در اطراف این بیمارستان
اما وقتی همه بیمارستان‌ها را شبیه به هم ببینیم و راه‌های درآمدزایی آن‌ها را به بیمه‌ها وابسته کنیم کار به جایی نخواهیم برد. این درحالی است که از قبل از طرح تحول صنعت بیمه با بخش درمان مشکلات جدی دارد. در این شرایط هم بیمه‌ها به سمت ورشکستگی رفته‌اند.
با توجه به این موضوع بیمارستانی مانند طالقانی می‌تواند از ظرفیت لوکیشنی منطقه‌ای که در آن قرار دارد، استفاده کند. بارها برای بیمارستان پیش آمده که در روزهای پنجشنبه و جمعه ۱۵۰ تخت خالی داشته است. حال اگر خواهان تاسیس یک درمانگاه یا کلینیک ۱۵۰ تختخوابی در این منطقه باشیم، چند میلیارد باید هزینه کنیم؟ من می‌گویم، اگر قوانین دست‌وپاگیر را لغو کنند و بگذارند ما از این موقیعت استفاده کنیم قطعا شرایط بهتری خواهیم داشت.
مشکل دوم نحوه پرداخت به همکاران پزشک، پرستان و باقی افراد مجموعه است. پرداخت‌ها به‌صورت پلکانی و دیر، مالیات‌های پزشکان سنگین و تورم‌های بالا باعث می‌شود که پزشکان برند و شاخص دیگر در بیمارستان‌های دولتی فعالیت نکنند.
مطالب مرتبط:
- گفت‌وگو با دکتر آرش جعفری رئیس بیمارستان امیراعلم
- گفت‌وگو دکتر سیدفرجاد علامه معاون درمان بیمارستان امام خمینی
- گفت‌وگو دکتر نوراحمد لطیفی مدیرعامل بیمارستان حضرت فاطمه
این واقعیتی است که هیچ رئیس بیمارستان و هیچ رئیس دانشگاهی نمی‌تواند آن را تغییر دهد. اما می‌توان از ظرفیت‌هایی که هیچ ارتباطی به بیمه ندارد و یا مشکلی را در حوزه آموزش و یا ارائه خدمت به مردم به‌وجود نمی‌آورد استفاده کرد. چندین بار پزشکان به من گفتند که ما حاضر هستیم تا در بیمارستان خصوصی کار نکنیم و در زمانی‌هایی که فعالیت‌های درمانی و آموزشی بیمارستان تمام شده است، فعالیت‌های دیگری انجام دهیم که هم برای بیمارستان و هم برای ما درآمدزا باشد. البته به شرطی که بدانیم پولمان را آخر ماه دریافت می‌کنیم.
قوانینی که در این حوزه ایجاد می‌کنیم به‌جای آنکه کمک کننده باشد، ضرر می‌رساند. اگر شرایط مناسب باشد پزشک اضافه‌کاری را در بیمارستان خصوصی انجام نمی‌دهد، بلکه می تواند در بخش VIP یا بخش توریسم درمانی بیمارستان کار کند.
یک بیمارستان خصوصی قسمتی از بیمارستان را برای بخش توریسم درمانی تجهیز می‌کند و درصد حقوق پرسنل و پزشکان آن بخش را بالاتر می‌برد. از طرف دیگر از بیمار خارجی ۵ K دریافت می‌کند و در نهایت سود هم می‌کند. اما در بیمارستان دولتی نمی‌توان به این راحتی با قوانین بازی کرد.
ایده‌های خوب و مثبت زیادی در توریسم درمانی وجود دارد اما از زمانی که می‌خواهیم در یکی از آن‌ها را اجرا کنیم باید مجوز بگیریم و گاهی دریافت مجوز به ۶ ماه هم به‌طول می‌انجامد.
این قوانینی که شما درباره آن‌ها صحبت می‌کنید کاملا از سوی دانشگاه است؟
در جلسه‌ای که در وزرات بهداشت درخصوص توریسم درمانی برگزار شد، ناامید شدم. زیرا احساس کردم که حتی مقامات ارشد وزارتخانه هم فکر می‌کنند که تنها باید بیمارستان‌های خصوصی در این حوزه فعالیت کنند. شاید یکی از دلایل این مهم برای محدودیت‌های قوانین باشد.
یکی از این قوانین پرداخت به پزشک است. همه می‌دانند نیروی مولد این کار پزشک است. اگر به من بگویند که این بیمار خارجی را جراحی کن می‌گویم چرا باید در بیمارستان دولتی این کار را انجام دهم. برای من مالیات ۳۵ درصد اعمال می‌کنید، حقوق به‌صورت پلکانی پرداخت می‌شود. این درحالی است که اعتمادی به دریافت حقوق در انتهای ماه نیست برای چه بیماری که حتی پیگیری آن در خارج از کشور است را باید جراحی کنم؟ این پرسش برای همه پزشکان است.
قانونی به نام اعتباربخشی گذاشته شده که تجربه‌ای از آن سوی دنیاست و همچنین گفته می‌شود که بیمارستان برای ارائه خدمات با کیفیت‌تر نباید پول بیشتری بگیرد.
همین الان کافیست وضعیت همه سرویس‌های بهداشتی بیمارستان‌های دولتی را ببینیم. با توجه به همین یک موضوع یک پرسشی دارم. آیا همه روسای بیمارستان‌های دولتی بی‌عرضه هستند؟ چرا بیمارستان‌های ما همیشه ورشکست هستند؟ ما در بیمارستان خدمات می‌دهیم، بیمه اگر بخواهد الان پول ما را می‌دهد اگر هم نخواهد نمی‌دهد. ما بای بپذیریم که بیمه‌ها نمی‌توانند خرج بیمارستان‌ها را بدهند. پرداخت از جیب مردم را تا جایی که امکان داشت کاهش داده‌اند اما این روند تا کجا می‌خواهد ادامه پیدا کند؟
من نمی‌گویم از مردم پول بیشتری بگیریم. اما از بیماری که برخوردار است و می‌تواند در واحد VIP این بیمارستان خدمات دریافت کند، چرا نباید هزینه بیشتری دریافت کنیم؟ این در حالی است که آن شخص هم به دلیل آنکه منزلش در این اطراف است، ترجیح می‌دهند در یک بیمارستان نزدیک محل سکونت خود خدمات درمانی با هتلینگ عالی دریافت کند.
من نمی‌گویم همه بیمارستان‌ها دولتی وارد توریسم درمانی شوند. توریسم را نباید منطقه جنوب شهر برد و بگوییم که می‌خواهیم در آنجا درمانش کنیم.
با توجه به صحبت‌های شما اگر یک بیمارستان دولتی بخواهد به توریسم درمانی ورود پیدا کند، چه باید بکند. دستگاه‌های دولتی، دانشگاه‌های علوم پزشکی مسئول چه فعالیتی را باید در قبال این بیمارستان‌ها انجام دهند؟
به‌نظر من هر دانشگاه یک یا دو بیمارستان را انتخاب و توریسم درمانی این بیمارستان‌ها را مستقل کنند. سپس نیازمندی‌های این بخش مانند ساختمان، پرستار، پزشک، پرسنل و… را مشخص و گردش مالی را هم برای آن درنظر بگیرند. اما الان کاری که انجام می‌دهند این است که دست و پای بیمارستان را می‌بندند و بعد می‌گویند که توریسم درمانی را راه‌اندازی کنید.
باید بپذیریم که با قوانین قدیمی نمی‌توانیم کار جدید انجام دهیم. درواقع باید بپذیریم که اگر دلالی در این حوزه شکل گرفت مقصر آن پزشک، پرستار و… نیست بلکه عدم تغییر و اصلاح قوانین است.
اگر می‌گویند پزشکان در سیستم دولتی کار نمی‌کنند، برای این سیستم چه کاری انجام داده‌ایم که آن‌ها را در این مراکز نگه داریم.
باید در هر استانی چند بیمارستان که درمان شاخص دارند با کمک دولت، مانند تخصیص وام‌های کم بهره به این حوزه ورود پیدا کنند. در هر سال هم گزارشی از روند فعالیت این بیمارستان‌ها گرفته شود.به‌طورکلی ما باید در توریسم درمانی مستقل فکر و کار کنیم.