یک وقفه چند ماه و چند پرسش درباره آینده گردشگری سلامت

بیش از 4 ماه است که گردشگری سلامت ایران در یک سکوت کشنده فرو رفته است. به نظر می‌رسد بعد از اتفاقات سال 98 و بعد از آن کرونا حالا با این وقفه چندماهه؛ این صنعت در کم‌رمق‌ترین شکل و وضعیت ممکن خود به سر می‌برد.

البته که هنوز شرکت‌ها و فعالان زیادی هستند که به سختی در حال فعالیتند و چراغ این بازار بین‌المللی را برای ایران روشن نگه داشته‌اند. سوالی که این روزها بسیاری از فعالان این حوزه از ما و مدتورپرس می‌پرسند این است که ادامه مسیر این صنعت چگونه خواهد بود و آیا امیدی به آن باید داشت یا خیر. در گفت‌وگوهایی که با برخی از فعالان این حوزه داشته‌ایم بسیاری اعتقاد دارند در کنار تلاش برای زنده ماندن شرکت‌ها و بیزنس‌ها از طریق معدود بیمارانی که از کشورهای عربی و همسایه به ایران می‌آیند، راه‌حل بلندمدت این است که به فکر همکاری‌های بین‌المللی و رفتن به سمت داشتن شرکت‌های فرامنطقه‌ای باشیم. شرکت‌هایی که این زیرساخت را برای خود به وجود بیاورند که در روزهایی که به هر دلیل امکان ارائه سرویس به بیماران در داخل کشور وجود ندارد بتوانند بیماران و مشتریان خود را با کمک شرکای بین‌المللی‌شان در کشورهای دیگر درمان کنند.

اما شکل دادن به یک شبکه از همکاران بین‌المللی برای شرکت‌های گردشگری سلامت ایران کار راحتی نیست. از یک سو بسیاری از برندها و شرکت‌های بین‌المللی به دلیل تحریم‌ها تمایل زیادی به همکاری با شرکت‌های ایرانی ندارند. از سوی دیگر بدیهی است که در چنین همکاری‌هایی بخشی از سود و درآمد حاصل از هر بیمار از دست خواهد رفت. نکته مهم‌تر اینکه فعالیت تجاری در سطح بین‌الملل پروتکل‌ها و استانداردهای تازه‌ای می‌خواهد که بسیاری از شرکت‌های ایرانی شاید برای آن‌ها آمادگی لازم را نداشته باشند.

اما به نظر می‌رسد این همه ماجرا نیست و می‌توان روزنه‌هایی از امید را هم حتی در این روزها سخت جستجو کرد. شاید پیوند خوردن با رویدادها و برنامه‌های بین‌المللی یکی از این امیدها و فرصت‌ها باشد. تلاش برای یافتن شرکایی که حاضر باشند با همه موارد فوق همکاری‌هایی را با شرکت‌ها و بیمارستان‌های ایرانی شروع کنند البته کار آسانی نیست اما شاید بتوان با حضور قدرتمند در اندک فرصت‌های بین‌المللی که برای ایرانی‌ها در دسترسند نگذاشت آخرین رمق‌های این صنعت هم به پایان برسد.